Problem zaczyna się wtedy, gdy ta niewinna „nagroda” staje się codzienną potrzebą. Jedna czekoladka daje strzał. Druga mniej. Trzecia? Już bardziej z przyzwyczajenia niż smaku. A potem znowu – smutek, zmęczenie, rozdrażnienie… i chęć na kolejną dawkę. Jest to błędne koło, które przeradza się w spory problem i to nie tylko z wagą. 

Warto też wiedzieć, że uzależnienie od słodyczy nie dotyczy tylko czekolady, ciast i batonów. Cukier czai się wszędzie – w jogurtach, pieczywie, ketchupie, nawet w „fit” słodyczach proteinowych. I często wciąga podstępnie – zanim się zorientujesz, jesteś już na poziomie dziennym 150 gramów cukru. Czyli jakieś 3–4 razy więcej niż zaleca WHO.

Z uzależnieniem od cukru jest trochę jak z oglądaniem „jednego odcinka przed snem” – miało być 20 minut, a kończysz o drugiej w nocy z trzecim sezonem na liczniku. Ono nie wrzuca cię od razu w tryb totalnej zależności, a przychodzi po cichu i szepcze: „Zjedz coś małego, zasłużyłeś”. Aż później okazuje się, że to „małe coś” to był trzeci batonik w ciągu dwóch dni i masz dziwnie dużo pustych papierków w schowku samochodowym. 

Jak rozpoznać, że cukier za bardzo rozgościł się w twoim życiu? Objawy bywają zaskakująco codzienne – tak bardzo, że łatwo je zignorować. Oto sygnały, które mogą świadczyć o tym, że coś jest na rzeczy: 

• masz silną ochotę na coś słodkiego, gdy jesteś zestresowany, zmęczony albo po prostu się nudzisz – czyli cukier jako sposób na każdą emocję,

• sięgasz po batonika „bo się należy” – po ciężkim dniu w formie nagrody,

• bez czegoś słodkiego czujesz się rozdrażniony, ospały albo boli cię głowa – jakby cukier był twoim „resetem”,

• w twoim dniu pojawia się „słodka rutyna” – coś do kawy, coś po obiedzie, coś przed snem. i tak codziennie,

• masz za sobą próby odstawienia cukru, które szybko kończyły się powrotem do starych nawyków – zazwyczaj z komentarzem „od jutra naprawdę”,

• zdarza ci się jeść słodycze mimo że nie jesteś głodny – gdy tylko są pod ręką,

• masz poczucie, że cukier trochę tobą rządzi – że to już nie tylko smak, ale uzależniający schemat. 

W idealnym świecie wystarczyłoby powiedzieć „stop”, zamknąć szafkę ze słodyczami i rozpocząć nowe, zdrowe życie. Przy czym uzależnienie od cukru, to poważny problemy, który siedzi nie tylko w ciele, ale i w głowie. Właśnie dlatego samo odstawienie batonów nie wystarczy – tu chodzi o zmianę podejścia, codziennych nawyków i sposobu, w jaki nagradzamy się za nasze małe sukcesy, a także pocieszamy po porażkach.  

Jak więc ogarnąć temat nadmiaru cukru i nie stać się zgorzkniałym typem, który warczy, gdy tylko ktoś obok niego je batonika lub pączka?  

• Ogranicz dostęp do słodyczy – brzmi banalnie, ale serio działa. Jeśli w domu nie ma słodyczy, trudniej po nie sięgnąć „przypadkiem”.

• Zacznij czytać etykiety – cukier czai się tam, gdzie byś się go nie spodziewał. Produkty „fit” potrafią mieć więcej słodzików niż cola lub energetyk,

• Jedz porządnie i regularnie – głód to najlepszy przyjaciel każdej zachcianki. Dobre śniadanie z białkiem i tłuszczem potrafi ograniczyć ciągłe podjadanie i dać kopa na początek dnia,

• Znajdź inne źródła przyjemności – sport, muzyka, rozmowa, gry komputerowe, seks. Uzależnienie od cukru często wynika z tego, że nie mamy niczego, co daje nam podobną radość, 

• Daj sobie czas – nie musisz rzucać cukru z dnia na dzień. Czasem tydzień bez słodyczy wystarczy, żeby organizm zaczął łapać inny rytm i oczyścił się z pasożytów, jakie tworzą się przez nadmiar cukru w jelitach. 

A jeśli czujesz, że temat cię przerasta – serio, pogadaj z kimś. Nie musisz czekać na moment, w którym stoisz z paczką ciastek w nocy na stacji benzynowej i zadajesz sobie pytanie „co ja robię ze swoim życiem?”. Dietetyk, psycholog czy terapeuta to nie tylko specjaliści od życiowych tragedii – to przede wszystkim ludzie, którzy pomagają w codziennych trudnościach, zanim przerodzą się w coś poważniejszego. Kluczowym pytaniem zdaje się zatem być - uzależnienie od cukru – jak leczyć? Czasem wystarczy zacząć od zwykłej rozmowy. Ktoś ci pomoże uporządkować to, co w głowie i na talerzu, doradzi konkretnie, bez oceny i bez wbijania cię w poczucie winy. 

Niewątpliwie uzależnienie od cukru to nie jest kwestia braku charakteru. Jest to najczęściej efekt nawyków, stresu, samotności, braku snu, złego odżywiania – i miliona innych rzeczy, które z pozoru nie  mają ze sobą związku. Leczenie nie oznacza, że od jutra masz żyć na sałacie. Oznacza, że próbujesz odzyskać kontrolę i to nie w jednym wielkim zrywie, tylko powoli, konsekwentnie – krok po kroku. Bez spiny, bez presji, ale z realnym planem.  

Odstawienie cukru to nie tylko lepsze wyniki badań i mniej wizyt w aptece. Jasne, organizm szybko to doceni – poziom energii się stabilizuje, głowa mniej zamulona, brzuch mniej spuchnięty. Ale na tym się nie kończy. Bardzo często, gdy ograniczysz słodycze, zaczynasz zauważać inne zmiany – poprawia się cera, sylwetka bardziej ogarnięta, a z każdym dniem przybywa pewności siebie. 

Nie chodzi o to, żeby teraz ważyć każdą kostkę czekolady i sprawdzać skład wszystkiego, co jesz. Ważne żebyś to Ty decydował o częstotliwości „słodkich przyjemności”. Gdy odzyskujesz kontrolę, nagle łatwiej ci ruszyć się z kanapy, zjeść coś sensownego, ogarnąć się nie tylko fizycznie, ale i mentalnie. Wszystko to przekłada się nie tylko na zdrowie, ale też na to, jak się ze sobą czujesz. Bez spiny, bez kalkulatora kalorii. Po prostu będzie Ci lżej –  zarówno w ciele, jak i w głowie.