Czekolada za klasówkę 

Isaak Weliczko, który zdobył popularność jako uczestnik programu „Kochanie, zabijamy nasze dzieci”, stał się twarzą jednego z najczęściej udostępnianych ukraińskich memów. Jako mały chłopiec, ze łzami w oczach, wypowiedział słynne zdanie:

„Ona sobie kupiła czekoladkę? A ja może też chcę czekoladkę!”

Ten krótki fragment programu stał się symbolem dziecięcej szczerości, nieporadności i jednym z najbardziej rozpoznawalnych memów w światowym internecie. Lata później jego imię znów obiegło media – ale tym razem w zupełnie innym, ponurym kontekście.

Zabili go, a on żyje

Rosyjskie kanały propagandowe podały, że Isaak Weliczko, rzekomo jako 19-latek, miał zginąć na froncie w rejonie Konstantynówki jako żołnierz Sił Zbrojnych Ukrainy. Fałszywe doniesienia rozeszły się po prorosyjskich kanałach telegramowych i witrynach, próbując wywołać emocjonalny efekt wśród ukraińskiej opinii publicznej.

Jednak już dzień później siostra Isaaka stanowczo zaprzeczyła tym doniesieniom. Kilka niezależnych źródeł potwierdziło, że rodzina żyje i ma się dobrze, choć oficjalne oświadczenie wciąż nie zostało opublikowane. Nie zmienia to jednak faktu, że informacja o rzekomej śmierci Weliczki została wymyślona i celowo rozpowszechniona przez rosyjską machinę propagandową. I z tym dyskutować nie można. 

Od mema do „martwego bohatera” – jak działa rosyjska propaganda

Rosyjska dezinformacja od lat wykorzystuje znane twarze i postacie – często bohaterów popkultury, reality show czy właśnie memów – by budować emocjonalne przekazy i nadawać fałszywym informacjom większą siłę oddziaływania.

W przypadku Isaaka Weliczki, propaganda postawiła na rozpoznawalność i emocje. Chłopak, którego twarz i głos kojarzą miliony Ukraińców z dzieciństwa i empatii, miał zyskać nowe znaczenie – jako tragiczna ofiara wojny. Tymczasem cała historia została sfabrykowana.

To nie pierwszy raz, gdy Rosja sięga po takie metody. Ale przypadek Isaaka pokazuje nowy poziom cynizmu: nie tylko manipuluje się faktami, ale też celowo wykorzystuje się wspólne emocjonalne doświadczenia społeczne – nawet te sprzed dekady – by wzbudzać niepokój.