„Kochanie, mam kochankę...” – klasyka, która nigdy nie powinna była powstać
Niby żart klasyczny. Krótkie „muszę się do czegoś przyznać” i teatralne napięcie, jakby za chwilę miało wydarzyć się coś naprawdę dużego. Potem szybkie „Prima Aprilis!” i oczekiwanie, że druga osoba się roześmieje, rozluźni i powie: „Ale z ciebie wariat”. Tyle że to bardzo rzadko tak wygląda. W najlepszym przypadku zapada niezręczna cisza, w gorszym – atmosfera momentalnie robi się gęsta, a w powietrzu wisi pytanie: „A co, jeśli nie żartujesz?”.

Jest to żart z gatunku tych, które zamiast śmiechu wywołują niepokój i zaczynają uruchamiać myślenie: - „Skąd mu w ogóle przyszło to do głowy?” lub „Czemu akurat to?”. Nawet jeśli intencje były zupełnie niewinne, to nie zawsze da się to od razu wytłumaczyć. Nie chodzi tu tylko o słowa – ale o to, jak bardzo potrafią trafić w coś delikatnego. I nagle robi się zupełnie nieśmiesznie.

„Mama przyjeżdża na weekend – i może zostać dłużej”
Tematy rodzinne potrafią być jak pole minowe, a żarty o teściowej to klasyka, która rzadko trafia w punkt. Wieść o tym, że teściowa właśnie pakuje walizki i zapowiedziała się „na kilka dni”, raczej nie kończy się salwami śmiechu. Nawet jeśli to tylko Prima Aprilis.

Zamiast śmiechu pojawia się w głowie szybki plan działania: czy w szafie jest czysta pościel, gdzie da się upchnąć materac, czy kuchenny blat nadaje się do pokazania komukolwiek spoza domowników i czy jeszcze zdążysz posprzątać łazienkę bez świadków. W tle wyobraźnia zaczyna już malować obrazy wspólnych śniadań, wtrąceń w rozmowę i komentarzy typu „u nas w domu to robiło się inaczej”. Niby drobna sprawa, jedno zdanie rzucone „dla żartu”, a napięcie w powietrzu da się kroić nożem do masła. 

„Kochanie dostałem awans! Przeprowadzka za tydzień!”
Na pierwszy rzut oka to brzmi jak powód do dumy. Ambicja, rozwój, lepsze zarobki – czego chcieć więcej? Ale jeśli taki news pojawia się nagle, bez wcześniejszych rozmów i przygotowania, to nawet jako żart może zadziałać jak zimny prysznic.

Na pewno dla kogoś, kto ma ustabilizowane życie, pracę, rodzinę i codzienny rytm ogarniania wszystkiego od rana do wieczora, hasło „przeprowadzka” uruchamia całą lawinę myśli: co z mieszkaniem, co z dziećmi, co z planami na najbliższy rok. Nawet jeśli to tylko Prima Aprilis, napięcie potrafi być całkiem prawdziwe.

I choć po chwili pada „żartowałem”, to w głowie zostaje lekki chaos i pytanie, czy ten temat naprawdę był aż tak przypadkowy czy może po prostu partner chciał sprawdzić jaka będzie reakcja. 

Wkrętka na temat nowego auta lub motocyklu 
Z pozoru niewinny żart – ot, taki męski klasyk: „Zawsze marzyłem o czymś z pazurem, no to wziąłem!”. Ale nawet w Prima Aprilis lepiej nie ryzykować. Zwłaszcza gdy ta granica kosztuje trzy pensje i nie mieści wózka, zakupów ani nikogo poza tobą.

Żarty motoryzacyjne mają swoją wagę. A jeśli w żarcie pada tekst o sprzedaniu wspólnego auta i kupnie motocykla „bo kolega z pracy ma taki i wygląda kozacko”, to w powietrzu zamiast śmiechu pojawia się ciężki zapach rezygnacji i pytanie: „Na serio wydałbyś tyle kasy, żeby pobujać się sam po mieście, zamiast wyjechać gdzieś razem na wakacje?”.

I nagle zaczyna się matematyka emocjonalna: ty – nowa zabawka, ona – żadnych zakupów od miesiąca. Ty – ekscytacja, ona – planowała nową torebkę. I choć wszystko miało być „dla beki”, trudno nie poczuć, że żart był lekko podszyty rzeczywistością.

Wtedy Prima Aprilis zamienia się w domową debatę budżetową, w której słychać mniej śmiechu, a więcej: „A może raz coś byłoby dla mnie?” lub „Kiedy ostatnio zrobiłeś coś spontanicznie… ale z myślą o nas?” 

Dlatego nawet jeśli szybko pada „żartowałem”, to z tyłu głowy zostaje rysa w postaci wszystkich waszych decyzji podejmowanych bez zgody partnerki - a to zwiastuje tzw. “ciężary” na najbliższe kilka dni.