1. Fiat Bravo II (2007–2014)
Jeśli szukasz czegoś, co wygląda całkiem świeżo i jest tanie w utrzymaniu – to dobrym wyborem dla Ciebie będzie Bravo II. Sportowy design? Jest. Komfort? Też. A najlepsze? Silnik 1.9 JTD, który jest pancerny, dynamiczny i przy tym ekonomiczny. Bez żadnych czarów możesz zejść do spalania na poziomie 5 litrów i to nie tylko na trasie, ale również w mieście, jeśli oczywiście masz lekką nogę.Ten diesel to stary dobry znajomy z czasów, kiedy Fiat wiedział, jak robić dobre rzeczy pod maską. Wersje T-Jet też są niczego sobie – benzynowe, z turbo, z potencjałem do lekkiego tuningu. Do tego kabina – nowoczesna, dobrze wykończona, bez wstydu. Nawet po 300 tysiącach kilometrów nie skrzypi jak stara szafa z PRL-u.Auto prowadzi się przyjemnie, jest dobrze wyciszone i ma zawieszenie zbalansowane między komfortem a sztywnością. Nie będzie bujać jak Citroën C5, ale też nie wytrzęsie Ci nerek jak stary Civic Type-R. Owszem, miejsca z tyłu nie ma tyle co w Octavii, ale za to nie wygląda jak lodówka na kołach. Plusy: wygląd, silnik 1.9 JTD, komfort jazdy, fajne audio nawet w standardzie.
Minusy: ograniczona przestrzeń z tyłu, niektóre części karoserii bywają drogie, dostępność niektórych wersji na rynku maleje.

2. Opel Astra H (2004–2010)

Jeżeli myślimy o autach, które najczęściej pojawiają sie na polskich drogach to na pewno jest tam Opel Astra H. Może nie porywa wyglądem, ale jest jak kanapka z szynką – nudna i prosta, ale wiesz, czego się spodziewać. Szczególnie polecany jest silnik 1.6 benzyna – prosty, bezawaryjny, a jak trzeba to potrafi "przydusić do gleby". Jest też opcja z 1.8 – trochę więcej werwy, trochę więcej spalania, ale nadal bez dramatów. Zawieszenie? Miękkie, dobrze znosi nasze dziurawe drogi. Wnętrze? Trochę plastikowe, ale ergonomiczne. Jeżeli założysz alufelgi, to Asterka potrafi wyglądać całkiem świeżo jak na swoje lata. Co istotne części dostaniesz na każdym rogu, dlatego wizyty u mechanika nie są aż takim dramatem. To auto, które nie zawiedzie, chyba że zapomnisz dolać oleju albo go nie wymienisz przez trzy lata. Astra ma też dobre opinie wśród zwolenników LPG – silniki całkiem nieźle znoszą instalacje gazowe i można naprawdę tanio jeździć. Wersje 3-drzwiowe wyglądają sportowo, więc jak chcesz trochę poudawać, że masz OPC, to nikt Ci nie zabroni. Do dyspozycji masz też hatchback i kombi. Plusy: niezawodność, prosta mechanika, tanie części, szeroka gama silników.
Minusy: wnętrze bez fajerwerków, zero szpanu na dzielni, czasem gnije tylna klapa.

3. Volkswagen Golf V (2003–2008)

Golf V to już niemal legenda. Jak nie wiesz, co kupić, to kup Golfa. I serio – ten tekst nadal działa. W tej cenie znajdziesz egzemplarze z silnikiem 1.9 TDI – one są niezniszczalne, ekonomiczne i mają momentem obrotowym, który potrafi przeciągnąć Ci pasy na klacie. A jak trafisz wersję GTI, to już w ogóle możesz się poczuć jak szef. Jeżeli wolisz benzyniaki to warta uwagi jest także wersja 1.6, ale tutaj niestety będzie nieco drożej i słabiej – ponieważ ma mniej mocy i więcej pali. Wnętrze jak na swoje lata trzyma się dobrze, plastiki się nie kruszą, a zegary wyglądają porządnie. Ergonomia w stylu niemieckim – wszystko tam, gdzie trzeba, bez zbędnych bajerów. Samochód prowadzi się stabilnie, daje uczucie pewności, a jednocześnie nie nudzi. Nada się zarówno na krótkie dojazdy do pracy, jak i do autostradowej jazdy – oczywiście nie oczekuj luksusów. Jedyna wada? Spora szansa, że kupisz auto z przebiegiem z kosmosu i historią serwisową rodem z science-fiction. Niemcy też potrafią kombinować, a handlarze w Polsce dokładają swoje. Plusy: jakość wykonania, prowadzenie, silnik 1.9 TDI, ergonomia.
Minusy: zawyżone ceny, potencjalnie "cofane" egzemplarze, droższe części do niektórych wersji.

4. Škoda Octavia II (2004–2013)

Jeśli marzysz o aucie, które pomieści Twoje zakupy z Ikei, wakacyjny bagaż i jeszcze zostanie miejsce na rower – Octavia II to mistrz drugiego planu. Wygląda może i niepozornie, ale oferuje gigantyczny bagażnik, solidne materiały i niezawodną mechanikę, szczególnie w wersji z silnikiem 1.6 MPI. To jeden z tych silników, który przyjmuje LPG z taką łatwością, jakby był do tego stworzony. Diesle 1.9 TDI też wchodzą w grę – to klasyka gatunku. Spalanie na poziomie 5 litrów przy spokojnej jeździe, części dostępne w każdym sklepie z motoryzacją i konstrukcja, którą zna każdy mechanik od Suwałk po Zgorzelec. Wnętrze? Proste, ale ergonomiczne. Jasne, twarde plastiki są wszędzie, ale przynajmniej nie odpadają przy byle dotyku. Octavia nie robi szału na dzielni, ale jeśli szukasz auta praktycznego, które nie będzie jęczeć przy każdym kilometrze, to jest świetna opcja. Uważaj tylko na egzemplarze po flotach – mogą być wyeksploatowane bardziej niż kanapa w poczekalni u dentysty. Plusy: przestrzeń, trwałość, tania eksploatacja, bezproblemowa instalacja LPG.
Minusy: twarde plastiki, flotowa przeszłość wielu egzemplarzy, raczej nijaki design.

5. Peugeot 308 I (2007–2013)

Francuska myśl techniczna nie musi oznaczać problemów – 308 I generacji to przykład auta, które może pozytywnie zaskoczyć. Jego największym atutem jest komfort jazdy. Zawieszenie pracuje miękko i wybiera nierówności z ogromnym wyczuciem. Wersje z silnikiem 1.6 HDi to jedne z najoszczędniejszych konstrukcji w tym segmencie – realne spalanie rzędu 4,5–5 litrów nie jest bajką. Kabina również zaskakuje – fotele wygodne, plastiki miękkie, a design nieprzesadzony. Oczywiście trzeba uważać na elektronikę – czasami „francuski klimat” daje o sobie znać i zapala się jakaś choinka na desce rozdzielczej. Ale zadbane egzemplarze potrafią służyć bezproblemowo. Jeśli chcesz samochód komfortowy, który nie będzie wyglądał jak każda druga Skoda na osiedlu – rozważ Peugeota. Szczególnie, że ceny tych aut są niższe niż niemieckiej konkurencji, a standard wyposażenia zazwyczaj wyższy. Plusy: komfort zawieszenia, oszczędne silniki, dobrze wyposażone wnętrze.
Minusy: elektronika potrafi zaskoczyć, nie każdemu przypadnie do gustu stylistyka.

ZOBACZ TEŻ: Najlepsze auta do 30 tysięcy złotych w 2025 roku  

6. BMW E46 (1998–2006)

Jeśli chcesz mieć coś z pazurem i napędem na tył, a także nie kosztuje majątku – E46 to złoty wybór. Ta klasyczna „BMKA” wciąż wygląda świetnie, szczególnie w wersji coupe, ale nawet sedan ma w sobie sportowy sznyt. Silniki rzędowe, zwłaszcza 318i i 320i, oferują fajną dynamikę bez dramatycznego spalania. I ten dźwięk!Tylny napęd sprawia, że prowadzenie daje czystą frajdę, a układ kierowniczy jest jednym z najlepszych w klasie. Wnętrze również nie odstaje – miękkie plastiki, klasyczny zegarowy zestaw wskaźników i świetne fotele sprawiają, że nawet dłuższa trasa nie męczy.Ale uwaga: E46 to model, który kocha rdzę. Progi, nadkola, tylna klapa – wszystko warto dokładnie obejrzeć. Do tego dochodzą problemy z zawieszeniem, ponieważ jest kosztowne i wielu właścicieli o niego nie dba. Mimo to, jeśli trafisz zadbaną sztukę – masz stylową furę z duszą. Plusy: tylny napęd, silniki benzynowe, świetne prowadzenie, klasyczny wygląd.
Minusy: korozja, wyeksploatowane egzemplarze, koszty niektórych części potrafią zaskoczyć.

7. Audi TT I (1998–2006)

Ten model wygląda jak z przyszłości – nawet dziś, po tylu latach, sylwetka TT I nadal przyciąga spojrzenia. To sportowe coupe nie tylko wygląda dobrze, ale potrafi też nieźle zaskoczyć swoją dynamiką. Silnik 1.8 Turbo to klasyka gatunku – dostępny w różnych wariantach mocy, a z napędem quattro daje mnóstwo frajdy, szczególnie na zakrętach. Wnętrze, choć kompaktowe, jest solidnie wykończone i pełne aluminiowych detali, które nadają charakteru. TT nie jest autem rodzinnym, ale jako drugie auto do zabawy – sprawdzi się idealnie. Warto jednak unikać egzemplarzy po „garażowym tuningu” – takie auta to często techniczne miny.Plusy: sportowy wygląd, dobre osiągi, prowadzenie.
Minusy: ciasne wnętrze, kosztowne zawieszenie, ryzyko „zajechanych” egzemplarzy.

8. Seat Leon I (1999–2005)

Leon to hiszpański kuzyn Golfa IV, który poszedł na siłownię i wrócił z agresywniejszym designem. I dobrze, bo mimo tej samej bazy, Leon prezentuje się dużo bardziej drapieżnie i świeżo. Najlepszy wybór to oczywiście silnik 1.9 TDI – oszczędny, niezniszczalny i łatwy w serwisie. Wnętrze jest proste, ale uporządkowane. Trochę twardych plastików, ale całość trzyma się kupy. Leon prowadzi się pewnie, a w wersjach FR potrafi nawet sprawiać frajdę. Uwaga na korozję – progi i nadkola to miejsca, które warto obejrzeć bardzo dokładnie. Plusy: wygląd, trwała mechanika, dobre prowadzenie.
Minusy: przeciętne wyciszenie, podatność na rdzę, wnętrze bez szału.

9. Opel Corsa D (2006–2014)

Idealne auto miejskie, które nie zrujnuje Ci budżetu, nawet jak coś się zepsuje. Corsa D jest lekka, zwinna i bardzo łatwa w prowadzeniu. Benzynowe jednostki 1.2 i 1.4 są proste jak budowa cepa – i to ich największa zaleta. Świetnie sprawdzają się w jeździe miejskiej, a 1.4 daje radę nawet na trasie. Wnętrze jest poprawne – bez fajerwerków, ale funkcjonalne. Użytkownicy chwalą ten model za niskie koszty eksploatacji, zwrotność i dobrą widoczność. Minusy? Twarde plastiki i przeciętne wyciszenie kabiny – ale w tej cenie coś za coś. Plusy: ekonomia, prostota, niskie koszty serwisowe.
Minusy: słaba dynamika, twarde wykończenia, ograniczona przestrzeń z tyłu.

10. Ford Mondeo Mk4 (2007–2014)

Dla tych, którzy potrzebują więcej przestrzeni – Mondeo Mk4 to strzał w dziesiątkę. Duży, wygodny i świetnie wyciszony. W środku miejsca tyle, że można się rozłożyć jak w salonie. Fotele wygodne, a zawieszenie znakomicie tłumi nierówności, nawet na 17-calowych felgach. Silniki 2.0 TDCi są polecane, ale warto sprawdzić historię serwisową – szczególnie w kwestii DPF-u i układu wtryskowego. Automatów lepiej unikać, jeśli nie masz pod ręką zaprzyjaźnionego magika od skrzyń. Mondeo prowadzi się zaskakująco zwinie, mimo gabarytów, a przy wyższych prędkościach czuć niemiecką szkołę stabilności. Plusy: komfort, przestrzeń, jakość prowadzenia.
Minusy: potencjalne koszty napraw, słabsze wersje benzynowe, gabaryty w mieście.