Mateusz Dopieralski (Vito): Razem z wiekiem, każdym miesiącem, każdym tygodniem i każdym dniem, coraz mniej się wkurzam, ale nadal się zdarza. Jak ktoś jednak chce sobie znaleźć kłopot, to łatwo go znajdzie. Jak szukam wkur*ienia, to je znajduje.

Vito: Super impreza. Biorąc pod uwagę, że trochę dostaje się taką przepustkę na granie coverów, na co w świetle artystycznym jednak nie patrzy się na to jakoś szczególnie dobrze, to tutaj jest to fantastyczna opcja, bo taki jest koncept na całość, więc można się temu oddać. Wczoraj np. Pierwszy raz usłyszałem "Kryzysową narzeczoną".

Vito: Czuję, że momentami bywam w tym nurcie, ale mnie stosunkowo niewiele interesują liczby. Ja patrzę na to, by moja rodzina miała za co jeść i żeby mój zespół dobrze żył. Reszta dzieje się przy okazji.

Vito: Nawet nie wiem, czy już nie porzuciłem tego planu. Żartuję, mam swój label i te rzeczy, które mam, to najpierw daję do siebie, a następnie do dystrybucji w Polsce. No, ja mam kilka numerów niemieckojęzycznych, ale jak śpiewam to kurczę... ciągnie mnie do ojczyzny.

Vito: Wiesz co, ja sobie mogę planować, ile chcę...

Vito: Z tego co wiem, to polscy producenci dopiero dowiadują się, że jestem także aktorem, że jest w ogóle ktoś taki jak Mateusz Dopieralski. Mogę sobie więc planować, ile tylko chcę, ale muszę czekać aż producenci się zajarają. Zaczyna się jednak coś tam dziać, więc jestem dobrej myśli.

Vito: To, że zrobiłem ten solowy odłam Bitaminy i plakaty na mieście robią swoje, nie ukrywam. Nie mam jednak takiego hardcore jak Dawid (Podsiadło) czy Quebo, że oni nie mogą wyjść sobie spokojnie, ale też zauważyłem, że ludzie mnie pytają o zdjęcie w codziennych sytuacjach, jak np. idę z synkiem. Wtedy mam takie: "Kurde no, spoko, ale ewidentnie jestem z rodziną, jemy lody i dajcie mi trochę przestrzeni".

Vito: Co ty. Ludzie mnie czasami poznają, bo tam w dwóch czy trzech filmach zagrałem główną rolę, ale to było kilka lat temu, zdążyłem już się sto razy pozmieniać. To w Polsce przez te moje ostatnie jakieś większe ruchy, zaczynam to mocno odczuwać. Do tego stopnia, że ostatnio byłem w aptece, w maseczce i czapce, a i tak pan zza lady rzucił: "Przepraszam, czy to Pan Vito Bambino?"

Vito: Wiesz co, to jest od naszego bębniarza Amara. Jego mama ma przepyszne pesto i sam muszę wyrwać ten przepis. Tam się trochę wychyliłem, że go znam. Moja żona pewnie by coś wykombinowała, ale tak to teraz nie dam rady. 

Vito: Podobnie, jak w przypadku tego, że nie patrzę na swoje liczby. Nie patrzę także za bardzo na to, jak bardzo ktoś jest popularny, tylko myślę, czy dobrze nam się będzie współpracowało i damy radę stworzyć coś fajnego. Fukaj wysłał mi fotę naszą z Openera i zapytał o featuring. Ja na początku trochę to olałem, ale nie ze względu na to, że mi się nie chciało, tylko miałem naprawdę mało czasu. Przyjrzałem się jednak zdjęciu i wiesz, widzę tam młodego chłopczyka ze mną i stwierdziłem: dobra, dawaj. Pokaż co tam masz. I podesłali mi wraz z Kubi Producentem fajny bit. Ja się bałem, że dadzą mi jakieś trapowe rzeczy, a tutaj była uszanowana moja wrażliwość na bitach. Wtedy pomyślałem dobra kurde, robimy to.

Vito: To kiedyś. Nie chce tutaj uważać się za prekursora, ale twierdzę, że od momentu pojawienia się Bitaminy i tych wrażliwych tekstów, choć oczywiście może to być jakieś wielkie zadufanie w sobie, to widać lekki wpływ na otwieranie się tych mężczyzn.

Vito: Przepraszanie mi z reguły przychodzi z refleksją, dlatego zazwyczaj robię to następnego dnia. Ogólnie mam dosyć długi lont i potrafię się żarzyć i żarzyć, zanim wybuchnę.

Vito: Fakt, jak już też wybuchnę, to zdarza mi się być niesmacznym. Raz oczywiście uważam, że słusznie, a raz nie. Z reguły jednak jest tak, że myślę, że mogłem łagodniej podejść do sprawy.

Vito: Jest masa takich osób. Chociażby taka wokalistka, jak Maja Kleszcz, którą bardzo lubię i cenię. Ma świetny warsztat – jakby Kuba Badach w damskiej wersji. To z nią właśnie chciałbym coś nagrać. Z Matą też chętnie bym coś stworzył, z Taco też... naprawdę jest za dużo takich osób tylko mam za mało czasu. 

Vito: Ja po prostu całe życie napierdzielam albumy i wreszcie odkryłem urok tego, że w jednym numerze można zamknąć całą historię. Na pewno pójdę do studia i prędzej czy później pojawi się coś nowego, ale nie chcę nazywać tych rzeczy, bo nie wiem co to może być. Chciałbym pracować nad albumem, z drugiej strony nie jest to takie łatwe, jak się ma syna. Niedługo pewnie będę chciał opowiedzieć jakąś historię, więc coś się na pewno wydarzy, ale nie wiem czy za rok, czy za dwa albo pięć lat.