fot. AKPA 

Zły moment, złe decyzje 

Obaj panowie wznieśli się na wyżyny własnych ambicji, a konflikt błyskawicznie trafił na czołówki wszystkich serwisów informacyjnych – nie tylko sportowych. Przyćmił nawet wotum nieufności wobec rządu Donalda Tuska czy tragedię w austriackim Grazu. Tak silnie spolaryzował opinię publiczną, że przypominał atmosferę politycznego podziału, znaną z ostatnich wyborów prezydenckich.

Zdumiewające, że drużyna, która w ostatnich latach zmagała się z trudnościami w odnoszeniu zwycięstw, potrafiła przyciągnąć aż tak ogromną uwagę opinii publicznej. Odbiór społeczny tej sytuacji był wręcz niewiarygodny — to kolejny dowód na to, który sport w Polsce wciąż cieszy się największym zainteresowaniem, niezależnie od wyników.
 
Zabrakło w tym wszystkim racjonalności, dystansu i próby spojrzenia na sytuację z perspektywy drugiej strony – bez emocji. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że piłka nożna to najbardziej medialna i nośna dyscyplina sportu w Polsce, ale nie chciałbym, by jej narracja opierała się na myśleniu zero-jedynkowym. Ostatnie wydarzenia powinny stanowić lekcję – zarówno dla trenera, jak i dla zawodnika. Wiemy z doświadczenia, że w takich konfliktach nie ma wygranych – wszyscy tracą, w mniejszym lub większym stopniu.

Trener i zawodnik po szkodzie

Michał być może dziś podjąłby inną decyzję, choć wówczas był przekonany, że działa w najlepszy możliwy sposób. Robert Lewandowski, analizując swoje zachowanie z dystansu, mógłby rozważyć wycofanie się z niektórych deklaracji – choć jego frustrację można zrozumieć. Od lat dźwiga ciężar oczekiwań całej piłkarskiej Polski, a presja, której doświadcza, w końcu musi znaleźć ujście. Trudno mu także zaakceptować brak zrozumienia ze strony środowiska piłkarskiego czy dziennikarskiego, gdy trafiają się słabsze momenty.

Ronald Koeman, selekcjoner reprezentacji Holandii – naszego najbliższego rywala – zapytany o wspomniany konflikt, odpowiedział: „Miałem takie doświadczenie. Nigdy więcej nie rozpocznę wojny z najlepszym zawodnikiem w drużynie. To walka z góry skazana na porażkę.” A mówi to przecież były znakomity piłkarz, który jako trener często czuł się nadrzędny wobec zawodników i oczekiwał bezwzględnego podporządkowania. Kilkakrotnie jednak boleśnie przekonał się, że takie podejście bywa zgubne – z finałem niemal identycznym jak w przypadku naszej reprezentacji.

Piłkarze nie wybronili trenera, bo przy wielkim konflikcie może mu pomóc tylko wynik, a oni z Finlandią niestety przegrali. Dodatkowo przekazanie opaski kapitańskiej Piotrkowi Zielińskiemu okazało się w praktyce mało fortunne, gdyż odnowiła mu się kontuzja i w meczu w Helsinkach nie mógł wystąpić.

 
Piłkarski poker

Teraz Cezary Kulesza, prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej, który niemal na pewno zostanie wybrany na kolejną kadencję, stoi przed koniecznością podjęcia właściwej decyzji w sprawie nowego selekcjonera. Właściwej również dla siebie – bowiem dotychczasowe wybory trenerów w okresie jego kadencji nie były trafione. Najpierw z reprezentacją pożegnał się Paulo Sousa, jeszcze za czasów Zbigniewa Bońka. Zastąpił go Czesław Michniewicz, zwolniony po mundialu w Katarze. Później postawiono na Fernando Santosa – wydawało się, że to trafna decyzja, bo trener o dużej renomie miał poprawić wizerunek PZPN. Niestety, Santos głównie „odcinał kupony” od swojej kariery. Ostatni wybór, Michał Probierz, również okazał się kontrowersyjny – choć z zupełnie innych powodów niż Michniewicz.

Nowy selekcjoner powinien zacząć budowę zespołu w oparciu o zawodników dobieranych nie tylko pod względem umiejętności, ale przede wszystkim charakteru. Zawsze powtarzam: pasja i determinacja potrafią pokonać talent! Potrzebujemy piłkarzy, którzy mają i jedno, i drugie.