Emilozo: 'Świat jest mocno przebodźcowany' – wywiad

Emilozo: Ostatnim nie. Jeszcze jest Włodi (Śmiech). A tak na poważnie ten wers, który cytujesz w tamtym konkretnym momencie jak go pisałem to odzwierciedlał to, co w danej chwili myślałem, natomiast nie mam o sobie przeświadczenia, że jestem tym jednym prawdziwym i ostatnim. Tylko czasem takie myśli mnie nachodzą (śmiech).

Nie chce brzmieć jak zgred, ale wydaje mi się, że w tym hip-hopie powstało tyle różnego rodzaju tworów, że powinniśmy zacząć tę nową muzykę jakoś inaczej definiować, bo raczej się to w stricte hip-hopie nie mieści.

Lepiej, bliżej (śmiech). Ale żeby była jasność, ja też nie chce nikogo krytykować, ani oceniać, bo pamiętam jak nam to robiono. „O szerokie spodnie, zesrał się” i nie było to dla nikogo przyjemne. Nie wszystko jest be. Nie możemy być tacy sami jak ci, którzy nas krytykowali. Warto natomiast pamiętać o korzeniach tej kultury. Trochę jest tak, że to my je odkryliśmy. Porównałbym to do sztuk walki Kiedyś jak ktoś znał jakąś konkretną dyscyplinę to było duże wow, a dzisiaj wszystko jest na wyciągnięcie ręki. Świat jest mocno przebodźcowany. Dziś coś jest, a jutro tego nie ma. Kiedyś jak do kina wchodził w film to znałeś każdego aktora - nie tylko imię i nazwisko. Wiedziałeś o nim wszystko. Dzisiaj jest tak, że lubię jakiegoś aktora, a nie mam pojęcia kim on jest. Podobnie z rapem. Ciężko za tym nadążyć.

Ostatnio mój Ziomek przysłał mi maila, w którym były numery, które nagrywaliśmy w latach 1998, 1999 i to już trzymało jakiś poziom, czyli musieliśmy zacząć jeszcze wcześniej. Zresztą, kiedy nagrywaliśmy te numery, o których teraz mówię, to powstawały one w całkiem profesjonalnych warunkach jak na tamte czasy. Pomagał nam syn Pana Wroniszewskiego z Radia Olsztyn. On się uczył realizować, a my dzięki temu mieliśmy gdzie tworzyć muzykę. A takie nagrania całkowicie pierwsze to powstawały jeszcze wcześniej. Pamiętam jak mój kumpel miał wieżę do którego podłączało się dwa plastikowe mikrofony, wsadzaliśmy kasetę i robił się rap.