Prędkość krytyczna
PUSTYNNA BURZA
Mike Mangold pęka ze śmiechu, gdy ktoś pyta go, czy szkoła Top Gun wygląda tak jak w filmie z Tomem Cruise’em. — Więcej się uczyliśmy, a mniej bawiliśmy. No i używaliśmy mniej brylantyny — przekonuje oparty o skrzydło swojego samolotu w hangarze w londyńskich dokach, gdzie odbywają się zawody z cyklu Red Bull Air Race. — Sześć miesięcy harówki, a potem ciężkie egzaminy. Mike przekroczył pięćdziesiątkę, tymczasem ma sylwetkę sprintera, a jego masywne przedramiona każą mi sądzić, że w wolnych chwilach prostuje podkowy. Forma fizyczna zawodników Air Race jest wręcz legendarna. W trakcie wyścigów przeciążenia sięgają 12 g, morderczy trening to podstawa. Najbardziej fanatyczni potrafią podporządkować temu sportowi swoje życie. Mike Mangold, gdy nie siedzi za sterami Boeingów linii American Airlines, pracuje nad wydolnością w swoim domu na kalifornijskiej pustyni. Inny Amerykanin, Kirby Chambliss, zwycięzca cyklu wyścigów sprzed dwóch lat, trenuje pilotaż trzy razy dziennie przez cztery dni w tygodniu. Większość czasu spędza, latając nad Arizoną, więc dla wygody do pasa startowego i hangaru na pustyni, gdzie trzyma swój samolot Edge 540, dobudował sobie dom.
LOT NA KRAWĘDZI
Gdy Air Race startował w 2003 roku, był imprezą na dorobku. W kalendarzu umieszczono zaledwie dwa wyścigi. Od tego czasu wiele się zmieniło. W 2008 roku zawody rozrosły się do dziewięciu imprez na czterech kontynentach. Latający cyrk Red Bulla to dzisiaj prawie czterysta ton sprzętu, który mieści się w czterdziestu kontenerach podróżujących drogą morską oraz w dwóch zapakowanych po sufit Boeingach 747 cargo. W ciągu kilku dni trzystu ludzi potrafi zamienić tę górę śrub, nakrętek i prętów w miasteczko Red Bulla z hangarami, wieżą sędziowską, trybunami i torem, na którym ścigać się będą piloci . Na przygotowanie maszyny do startu mechanicy potrzebują półtorej doby. Umocowanie każdego elementu trzeba sprawdzić kilka razy, by w czasie zawodów nie zdarzyła się tragedia. Na szczęście zawodnicy Air Race zachowują czyste konto — nie doszło jeszcze do żadnego wypadku, choć kilku pilotom śmierć zaglądała w oczy podczas zawodów. Doświadczenie pozwalało im jednak wyciągnąć maszyny z tarapatów. — Nienawidzę określenia „kaskaderzy” — oburza się Peter Besenyei, legenda Air Race. — Jesteśmy pilotami, którzy wiedzą, co robią. Ryzykanci nie mają tu czego szukać.
Jak pilotować samolot akrobacyjny? Zapnij pasy, będzie trzęsło!
Latanie samolotem wyczynowym to ciężki kawałek chleba. Na początek proponujemy ci zwiedzanie kokpitu maszyny Edge 540. W porównaniu z nim nawet miejsce pracy kierowcy Formuły 1 wydaje się pełne wygód. Nie oczekuj luksusów ani zaawansowanej elektroniki.
1. ZAPŁON
Zanim naciśniesz ten czerwony guzik, pamiętaj o włączniku Master po lewej stronie, który uruchamia zasilanie.
2. PRĘDKOŚĆ
Pokazuje wartości w milach na godzinę i w węzłach. O prędkości maksymalnej podczas
zawodów decydują stewardzi.
3. AKCELEROMETR
Powie ci, jakim przeciążeniom jesteś poddawany. Piloci Air Race wytrzymują ponad 10 g.
4. EFIS
Wielofunkcyjny wyświetlacz pokazuje m.in. wyniki przelotów, karne sekundy i komunikaty od dyrektora zawodów.
5. TACHOMETR
Wskazuje prędkość, z jaką obraca się śmigło. Poziom krytyczny to 2700 obrotów na minutę.
6. WSKAŹNIK PALIWA
To ta gumowa rurka. Samolot zabiera na pokład ok. 50 litrów stuoktanowego paliwa lotniczego.
Samoloty wyścigowe - lekkie, szybkie, drogie. W tym sporcie liczą się tylko trzej producenci – dwie firmy z USA (Zivko, MX Technologies) oraz jedna z Niemiec (Extra). Cechy wspólne ich maszyn to konstrukcja z kompozytów, potężne silniki i wysoka cena.
Zivko Edge 540
Silnik: Lycoming
Moc: 340 KM
Prędkość maksymalna: 426 km/h
Masa: 530 kg
Liczba wyprodukowanych
egzemplarzy: 40
Cena: ok. 250 tysięcy euro
MX Technologies MXS
Silnik: Lycoming
Moc: 350 KM
Prędkość maksymalna: 426 km/h
Masa: 590 kg
Liczba wyprodukowanych
egzemplarzy: 6
Cena: ok. 300 tysięcy euro
Extra 300SR
Silnik: Lycoming
Moc: 340 KM
Prędkość maksymalna: 407 km/h
Masa: 550 kg
Liczba wyprodukowanych
egzemplarzy: 2
Cena: ok. 250 tysięcy euro
