W kurza cię czołg hałasujący pod oknem? Bunkier blokuje ci drogę do osiedlowego sklepiku? Odkąd rozwój naszej cywilizacji dotarł do etapu ręcznych granatników przeciwpancernych, potocznie, choć niezbyt prawidłowo, zwanych bazookami, rozwiązanie takich problemów stało się banalnie proste. Kładziesz rurę na ramieniu, celujesz, naciskasz spust i sekundę później życie znów jest piękne. Jedyne, o czym musisz pamiętać, to aby zawsze być po właściwej stronie lufy...

SMAW MK 153
Standardowy granatnik amerykańskich marines. Kal. 83 mm. Zbudowany z włókna szklanego i żywicy epoksydowej. Bez pocisku ma 76 cm długości i waży 7,5 kg. Pocisk to dodatkowe 61 cm i 6 kg. Maksymalny efektywny zasięg wynosi równo 500 m.

CELOWNIKI
Na stałe tylko muszka i szczerbina. Ale można doczepić dzienny celownik optyczny MK 42 albo nocny AN/PVS–4 i wtedy strzela się dużo celniej.

POCISKI
Przeciw czołgom stosuje się pocisk kumulacyjny typu MK 6 HEAA, przebijający pancerz grubości do 50 cm. Na bunkry i budynki jest odłamkowo–burzący MK 3 HEDP, który niszczy betonowe ściany grube na 20 cm, a ceglane na 30 cm.

OBSŁUGA
Dwóch  żołnierzy. Strzelec trzyma bazukę i celuje (leżąc lub klęcząc), asystent doczepia z tyłu odpowiedni pocisk w hermetycznym pojemniku.

UCHWYT
Podwójny, pistoletowy. Jeśli strzelec nie chce trzymać granatnika na ramieniu, może oprzeć rurę na dwójnogu i wygodnie położyć się obok broni.

KARABINEK
Typ MK 217. Podczas ataku wpierw strzela się z karabinku niewielkim nabojem kal. 9 mm. Jeśli trafi, jego  śladem leci właściwy pocisk. Taki system oszczędza drogą amunicję i ułatwia zniszczenie celu za pierwszym podejściem.