Najwyższy slums na świecie

Wenezuela to kraj dziwnych paradoksów i gigantycznych kontrastów. Z jednej strony mamy bowiem skrajną biedę, a z drugiej skrajną rozrzutność. Z jednej strony ludzi niemających co włożyć do garnka, a z drugiej ludzi wydających krocie na kosztowne operacje plastyczne przeprowadzane hurtowo.

Te kontrasty i paradoksy są zaś najbardziej widoczne w stolicy tego południowoamerykańskiego kraju – w Caracas. To właśnie tam, zbudowana w latach 90. XX w. 45-piętrowa Wieża Dawida, która miała się stać monumentalnym symbolem sukcesu i finansowego odrodzenia Wenezueli, stała się czymś dokładnie odwrotnym – najwyższym slumsem świata i 200-metrowym rozczarowaniem, stojącym w samym centrum 2-milionowego miasta. A wszystko przez, o ironio, kryzys w sektorze bankowym, który wybuchł w trakcie budowy wieżowca.



W 2007 roku, gdy niedokończona Wieża stała już od kilku lat pusta, a w Wenezueli od dawna szalał kolejny kryzys, tym razem mieszkaniowy, wprowadziło się do niej 2,5 tys. sfrustrowanych osób i to pomimo tego, że warunki były prawie żadne – zewsząd ziały gołe ściany i belki zbrojenia, a jedynym luksusem był dach nad głową. Poza tym można było paść ofiarą przestępstwa.

Obecnie jest już inaczej. W budynku wykształciło się coś na kształt miasta w mieście, a jego mieszkańcy mają tam w miarę normalne cztery kąty, prowadzą też własne biznesy, jak np. motocyklowa taksówka jeżdżąca między parterem a dziesiątym piętrem (w Wieży nie ma wind, a zamieszkanych jest pierwszych 28 pięter). Wewnątrz panuje nawet osobne prawo, oczywiście mające niewiele wspólnego z prawem Wenezueli. Co ciekawe, mieszkańcy budynku twierdzą, że mimo wszystko czują się w nim bezpieczni i nie boją się o swoje życie.

Nie zmienia to jednak faktu, że problem Wieży Dawida jest zdecydowanie poważny i władze Wenezueli powinny coś z nim zrobić. Choćby dlatego, żeby ich największa porażka przestała razić ich w oczy za każdym razem, gdy wyjrzą przez okno.